รถพุ่มพวง คือสัญลักษณ์ของการเข้าถึง หลากหลาย เลือกได้ และจ่ายไหว ไม่ต่างกัน รถพุ่มพวงการศึกษาในความหมายของ ‘ครูตู้ ครูตุ๋ม และครูฝน’ คือการเรียนรู้ที่ง่าย เข้าถึง จับต้องได้ และผู้เรียนรู้สึกอิสระ “เมื่อเด็กมาโรงเรียนไม่ได้ ก็ยกห้องเรียนไปไว้ในชุมชนเลยแล้วกัน”
15 ปีที่แล้ว พวกเขาเคยสู้กับสึนามิอันหนักหน่วง ส่วนวันนี้พวกเขามีคลื่นยักษ์เป็นเชื้อไวรัส ปฏิบัติการคนพังงาสู้ไวรัส โดยชาวบ้าน ภาคประชาสังคม และภาครัฐ จึงเริ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว เพื่อก้าวข้ามวิกฤติครั้งนี้ โดยไม่ทิ้งเพื่อนพ้องคนใดไว้ข้างหลัง
เมื่อปัญหาปากท้องของพี่น้องชายเลและชาวดอยอยู่ในขั้นวิกฤติ ไอเดียการแลกเปลี่ยนแบ่งปันอาหารจึงเริ่มขึ้น เพื่อปัญหาขาดแคลนข้าวสารของชาวเล และการขาดแคลนปลาทะเลของชาวกะเหรี่ยงบนดอย
บทสนทนากับ ‘ครูแอม – นิธิ จันทรธนู’ ครั้งนี้ เป็นการชวนคุยถึงการอพยพครู และพาเด็กไปสู่แพลตฟอร์มออนไลน์ บ้านกลายเป็นห้องเรียน สบตากันผ่านกล้อง และการปฏิสัมพันธ์ระหว่างผู้เรียนกับผู้สอนเกิดขึ้นโดยมีสัญญาณอินเทอร์เน็ตเป็นตัวแปร
คุยกับ นก-ธนัน รัตนโชติ ผู้ก่อตั้ง PLANT-D สวนผักอินทรีย์ของคนเมือง ในบทบาทพ่อที่ตั้งใจและต้องการสร้างการเรียนรู้ให้ลูกด้วยสองมือของตัวเอง
ไม่ต่างจากครูและเด็กนักเรียนทั่วประเทศ ที่อยู่ๆ ก็เหมือนถูกโยนลงทะเล ให้แหวกว่ายเอาตัวรอดกับการเรียนการสอนบนแพลตฟอร์มใหม่ ไหนจะความเหลื่อมล้ำที่ขยายรูกว้าง ซึ่งมาพร้อมกับเทคโนโลยีที่ไม่คุ้นเคย
ครูจะสอนอย่างไร เด็กจะเรียนแบบไหน? ความสัมพันธุ์ระหว่างมนุษย์จะสร้างผ่านหน้าจอได้หรือไม่? แล้วในสภาวะที่ทุกคนต่างเปราะบาง เราจะดูแลหัวใจของกันและกันอย่างไร?
ชุมชนไทยเบิ้งบ้านโคกสลุง อำเภอพัฒนานิคม จังหวัดลพบุรี ประกาศ lockdown ชุมชนเพื่อป้องกันการแพร่ระบาดของเชื้อไวรัส COVID-19 งดการสัญจรทางไกล งดการทำกิจกรรมรวมกลุ่ม งดการพบปะเจอหน้าพูดคุยกันอย่างเคย และลดการเสพข่าวสารบนโลกออนไลน์ที่จะสร้างความตื่นตระหนกและสับสน ในบรรยากาศที่ทุกคนต่างหวาดกลัวภัยไวรัส
คุยกับ อ.จ๊อย-ปวีณา แช่มช้อย หนึ่งในผู้ร่วมก่อตั้งก่อการครู กับการเรียนออนไลน์ในยุค COVID-19 ครูจะสอนอย่างไร เด็กจะเรียนอย่างไร โดยที่ยังคงรักษาสภาพ ‘ความสัมพันธ์ของมนุษย์’ ได้มากที่สุด
ราวๆ 1 เดือนแล้วที่ชุมชนไทยเบิ้งบ้านโคกสลุง อำเภอพัฒนานิคม จังหวัดลพบุรี ประกาศ lockdown ชุมชนเพื่อป้องกันการแพร่ระบาดของเชื้อไวรัส COVID-19 เป็นการแยกกันอยู่ แต่อีกด้านก็มีการรวมกันทำประโยชน์ ผ่านบทบาทที่ตนเองมีความพร้อม และเป็นการปิดเมือง ฉบับโคกสลุงโมเดล ปิดเมือง – โดยที่ประตูความสุขยังเปิดอยู่
